დეკემბრიდან დეკემბრამდე
11:11 2 დეკემბერი. ორიათას მეთერთმეტე წელიწადში რიცხვმა თერთმეტმა დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია. 2011/11/11-ის 11:11 წუთს აღნიშნავდა ყველა ჩემს გარდა. გადაცემა გვქონდა ასაწყობი და გვიან ღამემდე სამსახურში ვეჯექი მემონტაჟეს. რა აღარ მოხდა იმ დღეს, მე კიდევ ყველაფერი მეორე დღეს შევიტყვე. ჯერ დილით სამსახურში რომ მივედით მთელი ოთახი ბუშტებით სავსე დაგხვდა, ვერაფრით ვერ გავარკვიეთ ვინ იწვალა ამდენი. ბოლოს აღმოჩნდა რომ ჩვენს ერთ ტექნიკოსს მთელი ღამე ბუშტების ბერვაში მხოლოდ იმისთვის გაუტარებია, რომ 2011/11/11 მიელოცა თანამშრომლებისთვის.
ამდენი მხოლოდ იმიტომ ვილაპრაკე რომ ჩემი საათი 11:11 აჩვენებდა ზუსტად 6 წუთის წინ.
ვცდილობ დავძაბო გონება და კარგად გავაანალიზო ამ 12 თვის განმავლობაში რა მოხდა საინტერესო და დასამახსოვრებელი. ჰმმ... ზუსტად ერთი წლის წინ ისევე როგორც ორი, სამი, ოთხი ან ხუთი წლის წინ მე რა თქმა უნდა ამ შავ მონიტორთან ვიჯექი. ალბათ მაგიდაზე მედგა ჩაი, და სავარაუდოდ მეცვა თბილი სტაფილოსფერი ხალათი. ჩემი ოთახი კიდევ მთელს ბახტრიონზე უდაოდ წითლად ანათებდა. გვერდით მედგა შეუცვლელი და განუმეორებელი გამათბობელი და რაღა თქმა უნდა ფეისბუქში დავბორიალობდი. 2010 წლის დეკემბერში ისევ და ისევ იმედში ვმუშაობდი, და ისევ და ისევ ყოველ შაბათ-კვირას ადრე მიწევდა ადგომა, სამსახურში წასასვლელად. რაც მთავარია წინა წლის დეკემბრის შვიდში თოვლი არ მოსულა, და შესაბამისად არც თბილად არ მცმია.
ზუსტად ერთი წლის წინ მე მახსოვდა რომ მერქვა სტუდენტი, და შესაბამისად ინსტიტუტსაც არ ვაცდენდი გიჟივით. არც გადაცემა მიმყავდა და არც ორ სამსახურში არ ვმუშაობდი.
მოკლედ დეკემბერს რომ ჩამოვუყვეთ მახსენდება ერთი ნელთბილი დღე. როცა დამირეკეს და მთხოვეს საბურთალოს ქუჩაზე შევხვედროდი. მეგონა რაგაც საოცრებას ვნახავდი, რაღაც წარმოუდგენელს. იმ მომენტში რა აღარ ვიფიქრე, რა აღარ წარმოვიდგინე. თავპირისმტვრევით გავარდი დანიშნულების ადგილას და უცბად ვხედავ მორბის, სახე უბრწყინავს, ასეთი ბედნიერი არასდროს მინახავს, მორბის ჰგონია რომ ის იდეალურია, რომ მოლოდინი გაამართლა. მაგრამ საოცარია, ის მარტო არ არის: კადრი მის სახეს რომ მიშტერებოდა, ნელ-ნელა ქვევით ჩამოვიდა, ჩაცდა მხარს, მკერდს, მუცელს, მუხლს და აი ისიც ყველაზე დაღვრემილი, მოწყენილი, სიგამხდრისგან დაკვრანჩხული, დიდ თავა, სამ ფეხა მაგრამ იდეაში ოთხფეხა რაღაც ყავისფერი არსება. თან ისიც გოგოა კონკურენტი. და კადრი ჩემს სახეზე: ყურებისკენ აზნექილი ტუჩის კიდეები ნელ-ნელა ქვევით დაიწია, თვალები გაფართოვდა და შუბლზე გაოცების ნაოჭები გაჩნდა:
-ეს ვინ არის?
- ეს მარგოა, ხო ძალიან საყვარელია. იცი სახლიდან გამოაგდეს, მერე საიდანღაც გადმოვარდა, ფეხი იტკინა და ახლა ვერ დადის. მეჯინიბეები ზრდიდნენ იპოდრომზე, შემეცოდა და წამოვიყვანე. სულ მინდოდა ძაღლი მყოლოდა.
-- გაგიჟდი?! ძალიან მახინჯია! იქნებ ცოფიანია ან ავადმყოფი?!
--- არა ქეთო, შეხედე ულამაზესია, ჩემი "კრასავიცა". ნახე როგორი მოწყენილია?! აი, ეხლა სახლში წავიყვან, ვაჭმევ, დავბან, მერე ფეხზე ოპერაციასაც გავუკეთებ და ნახავ როგორ გალამაზდება, ჩემი კარალევა მარგო.
და აი ესე გასამაგებულებმა გავაგრძელეთ გზა სახლამდე. კიდევ ერთი მდედრი ოჯახშიო, თანაც ძაღლიო?! თავიდან იუარეს, მერე ნელ-ნელა ყველა გადმოიბირა და ეს ყურებჩამოყრილი, ტანჯული მარგოც ყველას შეუყვარდა. თავიდან შეგუება ახალ ქალბატონთან გამიჭირდა, ვერ ვთმობდი პოზიციებს, მერე როგორც იქნა მივხვდი რომ ის ძაღლი მე კიდე ადამიანი ვიყავი და დავანებე მასთან პაექრობას თავი. რამდენჯერმე გავასეირნე კიდეც და მოკლედ მე და მარგო როგორც იქნა დავმეგობრდით. დღეს ცუგუსი ჩემი პირველი ადვოკატია, ჩემი ბოდიგარდი.
დეკემბერი შეიძლება ითქვას მარგოსთან შეგუებაში გაილია. შუალედურებიც გადავაგორე, და მოკლედ დადგა დრო ახალიწლის ღამეზე ფიქრისა. გადავრეკეთ, გადმოვრეკეთ, მაგრამ მაინც ვერაფერი ვერ მოვიძიეთ საჩვენო. ხოდა რა თქმა უნდა 30 დეკემბერი რომ დადგა მივხვდით, რომ ჩვენს გარდა მთელი თბილისს ჰქონდა სადმე ადგილი დაჯავშნული. დავჯექით, ვიბაასეთ, მაინც ვერაფერი მოვიფიქრეთ. და ბოლოს ისევ იმ ერთმა ყველაზე კრეატიულმა გადაგვარჩინა. მოკლედ ტრადიციულად ახალ წელს ოჯახის გარემოცვაში შევხვდით, მერე ერთი ორგან მეკვლეს სტატუსიც მოვიპოვეთ, და ბოლოს კარგად შეჟუჟუნებულები ერთ ახლადგახსნილ პატარა ბარში შევიკრიბეთ. ზუსტად 5 წუთში იმდენი ალკოჰოლი მივიღე, რომ ძნელად თუ გავიხსენებ სად ვიყავი 2011 წლის პირველ ღამეს. ალაგ-ალაგ მშვიდობაში მეც მიტივტივდება თავში ჩემი საახალწლო ვოიაჟის კადრები. მახსოვს იქედან, მეგობართან წავედით რესტორანში. მერე კიდე შარდენზე როგორ ავღმოვჩნდი არ მახსოვს ნამდვილად. დილით სახლში რომ გავიღვიძე მამაჩემმა ფარდის უკან დამალული ნაბეღლავის ბოთლი იპოვა და ისე დამცინა, როგორც არასდროს დასცინებდა ჭეშმარიტი მამა საკუთარ პახმელაიზე მყოფ 19 წლის ქალიშვილს.
ერთ თვეში ახალწელთან ერთად უკან მოვიტოვეთ ბედობაც, შობაც და ძველით ახალი წელიც. ასობით ლიტრი ღვინო, უამრავი ხრამუნა გოჭუნიები, გოზინაყები,საცივში ჩამხრჩვალი ინდაურებიც და ნაძვისხეც კი. მოკლედ ცხოვების ჩვეულ რიტმს დავუბრუნდით. ისევ დავიწყე ყოველი შაბათ-კვირისთვის მაღვიძარის 08:45 წუთზე დაყენება და თბილი ლოგინური ოცნებიდან ცივი ზამთრის რეალობაში გადანაცვლება. ერთ მშვენიერ სუსხიან დღეს უფრო კონკრეტულად კი იანვრის მიწურულს, ეს კულტურის სფეროში მომუშავე გოგონა, ბატონ მიხეილ ცაგარელთან ინტერვიუს ჩასაწერად გამიშვეს. ყოველთვის მიტაცებდა ასტროლოგია, და რა თქმა უნდა დიდი სიამოვნებით გავიქეცი ფორტუნა პლიუსის შენობაში დავალების შესასრულებლად. შევედი თუ არა ოთახში ბატონმა მიშამ მაშინვე დამისვა დიაგნოზი. შენ უდაოდ ლომი იქნებიო, რა თქმა უნდა დავეთანხმე და ისიც დავამატე რომ თხის წელიწადში დაბადებული ცხოველთა მეფე ვიყავი. ხოდა ვახსენე თუ არა ჩემი აღმოსავლური ჰოროსკოპის ნიშანი, ბატონმა მიშამ მაშინვე მამცნო რომ 2011 წელი სწორედ ჩემი ზოდიაქოს წარმატების წელი ყოფილა, და ისიც დააყოლა რომ 20 იანვრიდან სასწრაფოდ გააქტიურდიო. არ ვიცი დაემთხვა თუ მართლა ჰოროსკოპის ბრალია, მაგრამ 20 იანვრიდან სასტიკი და უუუუუსასტიკესი გამოცდების ციებ-ცხელებაში ჩავები. ორ კვირაში მორჩა გამოცდები, და ჩემს ცხოვრებაში პირველად ხელშეკრულებასაც მოავწერე ხელი. როგორ მეგონა რომ ჰოი საოცრებავ როგორ გამიამრთლათქო, არიქა ბავშვობის ოცნება ამიხდა და მოდელი მიწოდესთქო. არადა მეგონა ცოტას გავივლი, გამოვივლი შემამჩნევს ვინმე კეთილი ამ უბედურ სამსახურში და იქნებ დამაფასონ მაინცთქო. (ეხლა მეცინება, არადა სულ არ მაქ სასცილოდ საქმე) ხოდა აი ასე გავყავი თავი რაღაც რადიკალურად განსხავებულ სფეროში. გავიდა თებერვალიც, და მოვიდა მარტი. კიდევ ერთ მშვენიერ დღეს მახარეს:- ხვალ კონკურსის ქასტინგია და მობრძანდი-ო. რა მექნა ავბრძანდი და მივბრძანდი, თან ჩემი საყვარელი მეგობარიც წავაბრძანე. მოკლედ 200 გოგონადან ოცდაორეულში მოვხვდით ორივე, და იმ დღესვე ისევ იმ კონტრაქტს მეორედ მოვაწერე ხელი. არც არავისთვის მიკითხავს აი ესე გავიბლანდე მეორედ რაღაც უაზრო სამოდელო ბიზნესში, და სამ კვირიანი ე.წ თრეინიგებისა და დეფილეებისა და ვარჯიშ-დიეტების შემდეგ, 5 კაციანი ჟიურის წინაშეც წავრსდექი. რაღაცეები ვიბოდიალე და რავიცი ჯერ კიდევ არ ვიცი რატომ, კონკურისის ფინალში საკუთესო ტოპ ხუთეულშიც გავედი. ო მაინ გოთ რა ბედნიერი წამები მქონდა რომ გეკითხათ, ნეტავ რა მიხაროდა. დამასაჩუქრეს "უამრავი პრიზით", რაღაც პარკიც შემაჩეჩეს ხელში, სადაც ბიჭის წინდები და კეპი აღმოჩნდა. მაგრამ არაუშავს მთავარია მე ახლა სახლში ოქროსფერი მედალი მაქვს წარწერით: "ტოპ ხუთეულის წევრი". და რა დავალომბარდებ ოდესმე, გავყიდი და ბინას ავიშენებ თუ რაში მჭირდება?! არაუშავს შვილიშვილებს მაინც მოვუყვები ხოლმე ჩემი წარმატებული სამოდელო კარიერის შესახებ.
მოკლედ აპრილიც გავიდა, და მოვიდა მაისი. დადგა დიდი უუუგლამურულესი ღონისძიებების დრო. თბილისის მოდის კვირეული გაჩაღებულიყო, როდესაც ჩემმა დაქალ-კოლეგამ თავის მეორე სამსახურში, მეორე უფროსს ჩემი თავი წარუდგინა. გამომკითხეს ყველაფერი და იმ დღესვე დავალება მივიღე:- დღეს შენ წახვალ შერატონ მეტეხი პალასში და თბილისის დიდ ელიტას გააშუქებ-ო!!!!. რას ვიზამდი, ახალი სამსახური ძალიან მინდოდა, და ავიღე ჩემი ახალი მიკროფონი და გავუდექი ავლაბრის გზას. პირველი სტენდაფიც ჩავწერე და სხვათაშორის მშვენიერი სიუჟეტიც გამომივიდა.
და აი მოვიდა ბავშვთა დაცვის საერთაშორისო დღე, ანუ პირველი ივნისი და როგორც იქნა მე ოფიციალური ჟურნალისტი გავხდი. ხელი უკვე მესამე კონტრაქტს მოვაწერე, ხელფასიც დამინიშნეს და ასე საოცრად მოტივირებული შევუდექი ორ სამსახურში მუშაობას. დავრბოდით აქეთ-იქით აქეთ-იქით. თან ნელ-ნელა ზაფხული აქტიურ ფაზაში შედიოდა და მეც ძალიან მცხელოდა ამ სირბილში. მოკლედ მოვიდა ივლისი, და კიდევ მესამე ერთ მშვენეირ დღეს ჩემს იმ დროინდელ ნოკია 6300-ში ზარი ერთი სამსახურეობრივი ნაცნობისგან შემოვიდა. ესე მითხრა უკრაინელები ჩამოდიან კლიპს იღებენ ბათუმში და აუცილებლად მოდიო. თან რაც მთავარია გამაფრთხილა ფარფატად ჩაიცვიო, არ გინდა ქუსლები და სისულელეებიო. ყველაზე ფრიალა კაბა გამოვიღე, და გავწიე ვაკისკენ. როგორც იქნა მივაგენი უკრაინელების ადგილსამყოფელს და ერთ საათიანი ლოდინის შემდეგ ჩემი ჯერიც დადგა. რუსულად ავლაპრაკდი რაც შემეძლო იქნებ როგორმე თავი მოავწონოთქო. გადამიღეს ფოტოები და გამომიშვეს, დაგირეკავთ თუ აგირჩევენო. ხოდა სამსახურში არ ვიყავი მისული როცა შემატყობინეს რომ მთავარ როლზე დამტკიცებული ვიყავი და რომ ორ დღეში ბათუმში გადაღებებზე მივდიოდით. ჩემი პირველი ხელშეკრულების მეორე მხარეს ფასზე შეუთანხმდნენ, ბარგი ჩავალაგე, წავიღე ყველაფერი რაც კი ლამაზი და საზაფხულო მოგვეპოვებოდა მე დედაჩემსა და ჩემს დაქალ-კოლეგას გარდერობში. დილით რედისონთან შევიკრიბეთ, სამი მსახიობი მარშუტკაში გაგვამწესეს და ბათუმის გზასაც დავადექით. იდეაში სამი გოგო მსახიობი უნდა ვყოფილიყავით, მაგრამ მე მარშუტკაში მხოლოდ ერთი დამხვდა. მესამეს გამოცდა ჰქონია და გვიან ღამით შემოგიერთდებათო გაგვაფრთხილეს. მოკლედ ბორგვისა, ჩაძინებ-გამოფხიზლებისა, და ჯანჯღარის შემდეგ ზღვისპირეთსაც მივაღწიეთ. პირველ დღეს მთელი ბათუმი ფეხით მოგავატრეს, გზადაგზა კლიპს ვიღებდით. სახლში წამოსვლისას მოგვაძახეს ხვალ დილის 4 ზე ფეხზე იყავითო. შუაღამისას ოთახში მესამეც შემოიპარა და დილით უკვე სამივე ერთად ვიყავით. გამთენიიდან გადაღებიდან გდაღებაზე დავყავდით და შუაღამისას უფლებას გვაძლევდნე დაგვეძინა.
ესე გაგრძელდა 4 დღე. ბოლო კადრებიც გადავიღეტ და თბილისში ჩამოვედით.
და გავიდა ივლისიც. მოვიდა აგვისტო რიცხვი 2. რომელიც მე ასე ძალიან მიყვარს. მშობლები და ჩემი დედმამიშვილი ზღვაზე გავაცილე, და მე თბილისში დავრჩი. მთელი თბილისის აუზები მოვიარე, თუმცა სასურველი კანის ფერით მაინც ვერ დავკმაყოფილდი. ხო რაც შეეხება 2 აგვისტოს. პირველად ჩემს ცხოვრებაში მე ბედნიერი ვიყავი იმით რომ სწორედ ამ დღეს დავიბადე. მოკლედ დაბადებისდღე მართლაც ისეთი გამოვიდა სულ რომ ვოცნებობდი. ჩემებიც დაბრუნდნენ სახლში და მეც შვებულებიდან კვლავ სამსახურს დავუბრუნდი.
ხოდა მეოთხე ერთ მშვენიერ დღესაც გავიღვიძე და გადავწყვიტე რომ ამ ზაფხულს მართვის მოწმობის გარეშე ვერ დავემშვიდობებოდი. არც დასასვენებლად წავედი და მთელი ორი კვირა ბეჯითი მოსწავლესავით სულ პრავის წიგნს ვუჯექი. ბევრი ვიწვალე თუ ცოტა როგორც იქნა ოფიციალური ბე კატეგორიის მძღოლიც გავხდი.
და აი მოვიდა სექტემბერიც. მერე მოვიდა ოქტომბერიც.. და ისევ დამირეკეს ფილმს იღებენ, სასწრაფოდ გამოიპრანჭე და მობრძანდი სტუდიაშიო. მივედი და ჰოი კიდევ ერთი სასწაული ამირჩიეს, კი არადა უკვე როლიც შემირჩიეს. მთელი ორი კვირა მარეპეტიციეს და ბოლოს გადამაგდეს. რა მოხდა ჯერ კიდევ არ ვიცი. ფეისბუქზე კი დამამატეს დიდისამბით.
ხოდა აი უკვე ოქტომბერიც გადიოდა როცა ახალი შემოთავაზება მივიღე. და აი ახდა ჩემი დიდიხნის ოცნება, და როგორც იქნა ჩემი 2 წლიანი სტაჟიორობა დამიფასდა და ესე მეხუთე ერთ მშვენიერ დღეს მე ოფიციალური წამყავნი გავხდი. მე და კამერა ძალიან დავმეგობრდით, ყოველდღე სალონებში სიარული ჩემს უბედნიერს წუთებში ჩაეწერა. საუკეთესო მაღაზიები და გულიდან ამოსული სასიუჟეტო ტექსტები.
და აი მოვიდა ტკბილი ნოემბერი, და ჩემი ახალი აიფოუნი აწკრიალდა. რეკავს მესამე გოგონა კლიპიდან, ხვალ 5 საათზე ამადაამ ადგილას მოდი რეკლამის ქასთინგზეო. მეორე დღეს გადაღება მქონდა და ძვლივს მივასწარი დანიშნულ ადგილას.
